Biała midi zamiast czarnej mini? O ponadczasowości modowego hitu (niemal każdego) lata

W sezonie wiosenno-letnim roku 2025 biała sukienka midi pojawia się w niemal każdej odsłonie – od konceptualnych form, hołdujących idei high fashion, po wersje codzienne, łączące użytkowość i prostotę. A jednak – niezależnie od konstrukcji, wykończenia czy przeznaczenia – wspólny mianownik zdaje się nie zmieniać. Tym jest zaś ponadczasowość.

I tak w kolekcji Aelis – paryskiej marki założonej przez Sofię Crociani, której projekty funkcjonują gdzieś pomiędzy dziełem sztuki a ekologicznym manifestem – biała midi przybiera formę niemal sakralną. Dzięki sylwetce z delikatnie plisowaną spódnicą, długim rękawem i wysokim dekoltem całość zdaje się przypominać obraz dawno minionej epoki – z klasztorną albo prerafaelicką nutą. Ale na tle odsłoniętych ramion i wycięć, które dominują na ogół w wiosenno-letnim sezonie, projekt Crociani nie jawi się jednak jako staroświecki. Przeciwnie – nabiera współczesnego sznytu. I choć podobne założenia widzieliśmy już wcześniej – pojawiały się i pośród kolorowej rewolucji lat 70., i w minimalistycznej estetyce końca XX wieku, niedawno zaś między innymi u The Row sióstr Olsen – dziś wydają się mówić dużo głośniej.

Aelis to jednak dopiero początek. Swoją wersję białej midi proponuje też Bottega Veneta – włoski dom mody znany z wyrafinowanego minimalizmu odsłania koszulową sukienkę z dopasowaną, niemal gorsetową talią i nonszalancko podwiniętymi rękawami. Całość wieńczy rozkloszowany dół, sytuujący projekt między nostalgiczną elegancją sprzed dekad a ascetycznym minimalizmem współczesności.

U Miu Miu – młodszej siostry Prady – biała popelina przywołuje na myśl szkolne mundurki z czasów, gdy współczesne "vintage" było jeszcze "brand new". Toteme – szwedzka marka zbudowana na nordyckim umiarze – dorzuca coś dla zakochanych w idei "mniej znaczy więcej" i proponuje T-shirt dress bez ciężkich ozdobników. MaxMara – włoska marka, którą od dekad charakteryzuje strategiczna prostota, proponuje zaś białą midi opartą na precyzyjnym cięciu.

I wreszcie – Wales Bonner. Londyńska marka będąca matką koncepcji preppy bohemian, a przy tym odwołująca się do kultury afroatlantyckiej, udowadnia bowiem, że nie wszystko, co czyste, musi być kruche. Biała midi w wydaniu wiosna-lato 2025 jest w tym przypadku modową szachownicą – gorsetowy pas i układające się w graficzny rytm perforacje sprawiają, że całość umiejętnie balansuje między rutyną a wysublimowaniem.

To jednak tylko połowa historii – biała midi nie kończy się przecież na wybiegach, “żyje swoim życiem". Poniższe kreacje ponad wszelką wątpliwość podkreślają zaś jej różnorodność i wiecznotrwałość.

Geri Halliwell-Horner, znana światu jako Ginger Spice, pojawiła się bieli na londyńskiej premierze "Oceanu z Davidem Attenboroughem". Jej midi, wykończona stójkowym kołnierzem i dramatycznym detalem przy dekolcie – nie była jednak przykładem "lekkiej romantyczności", jak bywa to w przypadku podobnych krojów. Brak dekoltu i rozcięcia przekuty został w atut, wrażenia zapewniała zaś... linia.

W czasach, gdy czerwone dywany częściej przypominają instagramową rzeczywistość aniżeli przestrzeń dla realnych ubrań, Halliwell postawiła na fason, który nie flirtuje z przejrzystością i nie udaje sukni wieczorowej, a mimo to zdaje się precyzyjnie komunikować intencje. Biała midi w przypadku Geri przestaje być bowiem opcją wyłącznie letnią, a staje się alternatywą dla garsonek, smokingów i innych uniformów siły. To wariant najbardziej formalny - bliski klasyce, jednak bez sentymentu.

Aktorka Gabrielle Union przed kilkoma tygodniami postawiła na projekt Proenza Schouler i suknię, która zamiast podkreślać sylwetkę, rozluźnia jej kontur. Góra przywołuje na myśl przedłużoną tunikę z lekko opadającym ramieniem, dół – miękką geometrię, której faktura zastępuje zdobienie. Zamiast tradycyjnych dodatków całość uzupełniają wysokie kozaki i zdecydowana sylwetka.

To jedna z tych stylizacji, które nie sposób nazwać oczywistymi. Biel nie służy tu do rozświetlenia czy wyeksponowania. Nie ma taniego romantyzmu czy inspiracji retro. Jest za to forma – chłodna, architektoniczna i nowoczesna, co nie wyklucza jednak jej użyteczności. Union nie jest tym samym przebrana, ale ubrana z precyzją, która przypomina: konstrukcja to też komunikat. A biała midi może być nie tylko ubraniem, ale i strukturą.

Dichen Lachman pojawiła się w jednym z amerykańskich talk-shows w białej midi, która w pierwszej chwili może przywodzić na myśl nie do końca klasyczną suknię ślubną. Kilka chwil wystarczy jednak, by perspektywa ta pozostała jedynie w sferze skojarzeń. W rzeczywistości aktorka postawiła bowiem na transparentną kompozycję z gorsetową konstrukcją, koronkowym rękawem i nieoczywistą geometrią, przełamując ją ciężkimi platformami.

W zestawieniu z delikatnością materiału buty zyskują dodatkowe znaczenie – równoważą i spinają sylwetkę, przesuwając całość z rejestru "dziewczęco" w stronę "kobieco" i "świadomie". Przykład Dichen to najlżejsze i najbardziej przezroczyste ujęcie bohaterki niniejszych rozważań, co nie ujmuje jej jednak wyrazistości.

Podczas nowojorskiego tygodnia mody Chloe East zaprezentowała projekt amerykańskiej marki Khaite – białą, dzianinową sukience midi z dopasowanym kardiganem. Na pierwszy rzut oka zestaw zdaje się należeć raczej do jesienno-zimowego repertuaru, ale w tym właśnie tkwi jego przewrotność. Miękkość dzianiny, mleczny odcień i oszczędna forma wpisują się w estetykę, która nie potrzebuje sezonu, by działać – równie dobrze sprawdzi się więc podczas chłodniejszych wiosenno-letnich wieczorów.

Na tle efektownych, połyskujących stylizacji ze skrawka materiału, kreacja East działa jak kontrapunkt. Cicha, zamknięta i bez potrzeby rozpychania się detalem. Nie zmienia proporcji przestrzeni, ale wpisuje się w nią bez zbędnego chaosu, pozostając opcją wyjątkowo zbliżoną do codzienności – a przy tym najbardziej konsekwentną.

Biała midi nie potrzebuje konkretnej definicji. Może być skromna lub konceptualna, przezroczysta albo zabudowana, miękka, ale i zbudowana z linii. Nie musi błyszczeć, by zostać zauważona, ani krzyczeć, by być usłyszana. Wystarczy, że pasuje do rzeczywistości, w której nic nie jest jednorodne.