Ikona popkultury z całą szafą statuetek. Historia Cher, pełna wzlotów i upadków, to gotowy scenariusz na film

Cher urodziła się 20 maja 1946 w El Centro w Kalifornii, jako Cheryl Sarkisian. Gdy miała 10 miesięcy, jej rodzice John Sarkisian - kierowca ciężarówki z szemraną przeszłością i Georgia Holt - nierokująca sukcesu aktorka, rozwiedli się. Później Georgia wyszła za aktora, Johna Southalla i urodziła Georgiannę - przyrodnią siostrę Cher.

Gdy przyszła gwiazda miała 9 lat, jej matka znów się rozwiodła. W kolejnych latach brała ślub jeszcze kilka razy, przez co razem z córkami przeprowadzała się po całym kraju. W pewnym momencie sprawy rodzinne potoczyły się tak źle, że matka musiała umieścić Cher w sierocińcu. Podobno widywały się codziennie, ale trudne doświadczenie odbiło się cieniem na życiu młodej dziewczyny.

Wiemy, jak to jest marzyć w dzieciństwie. I wiemy, jak rodzinne zaplecze, a właściwie jego brak, może zdusić te marzenia w zarodku. W przypadku Cher, na szczęście, było całkiem inaczej. W 1961 Georgia Holt wyszła za dyrektora banku, Gilberta LaPierre, który adoptował jej córki, nadając im swoje nazwisko. Cher trafiła do prywatnej szkoły Montclair Prep w Encino, do której chodziły dzieci najbogatszych rodzin. Było to dla niej ogromną szansą, ale też wielkim wyzwaniem.

Cher wyróżniała się wśród uczniów prestiżowej placówki - wyglądem, ubiorem i absolutnie wyjątkową, ekscentryczną wręcz, osobowością. W książce "Cher" z 2001 można znaleźć cytat jednego z jej ówczesnych szkolnych kolegów:

"Nigdy nie zapomnę widoku Cher po raz pierwszy, była taka wyjątkowa... Była jak gwiazda filmowa, wtedy i tam... Powiedziała, że będzie gwiazdą filmową, a my wiedzieliśmy, że uda jej się to osiągnąć".

Cher nie była najlepszą uczennicą (dysleksję zdiagnozowano u niej dopiero w wieku 30 lat), ale zyskała opinię inteligentnej i kreatywnej. W książce "The first time" z 1998 znalazł się jej sławny cytat:

"Tak naprawdę nigdy nie byłam w szkole. Cały czas zastanawiałam się, kiedy dorosnę i będę sławna".

W wieku 16 lat Cher wyprowadziła się z domu i razem z przyjaciółką wyjechała do Los Angeles. Zaczęła studia aktorskie, a jej biografka, Connie Berman, pisała, że ambitna dziewczyna nie wahała się podejść i porozmawiać z kimkolwiek, kto mógłby pomóc jej w rozwoju kariery.

W listopadzie 1962 nagrywała dla wytwórni płytowej Phila Spectora i wtedy spotkała Sonny’ego Bono. Na początku był tylko jej mentorem, ale szybko zostali parą. Zamieszkali razem a 27 października 1964 urządzili sobie nieformalny ślub w pokoju hotelowym w Tijuanie w Meksyku. Singiel Sonny’ego i Cher "I Got You Babe" z lipca 1965 roku był jednym z największych hitów dekady.

4 marca 1969 roku urodziła się ich córka Chastity Bono (później Chaz Bono), para w końcu wzięła oficjalny ślub i wkrótce zaliczyła wielki telewizyjny sukces. 1 sierpnia 1971 roku premierę miało show "The Sonny & Cher Comedy Hour", który przez kolejne 3 lata gromadził przed telewizorami nawet 30 mln widzów. Cher wydawała kolejne hitowe albumy, ale jej małżeństwo wisiało na włosku, a Sonny zaczął spotykać się z innymi kobietami. I w lutym 1974 to on złożył wniosek o separacje.

Po tygodniu na pierwszej sprawie sądowej Cher zeznała, że mąż kontrolował ją finansowo, a nawet pozbawił jej należnych zarobków. W tym samym roku dostała Złoty Glob za występ w "The Sonny & Cher Comedy Hour". Wkrótce zaczęła też występować w telewizji solo a "Los Angeles Times" pisał:

"Występy Sonny’ego bez Cher były katastrofą, natomiast występy Cher bez Sonny’ego były najlepszym, co mogło przytrafić się w telewizji CBS w tym sezonie".

W trzy dni po rozwodzie z Sonnym, 29 czerwca 1975 roku Cher poślubiła Gregga Allmana, frontmana zespołu The Allman Brothers Band. Już 9 dni po zawarciu małżeństwa złożyła pozew o jego unieważnienie.

Drugi związek gwiazdy zaczął się więc bardzo dramatycznie, ale Cher dała Allmanowi szansę. W 1976 roku na świat przyszedł ich syn Elijah Blue Allman. Para ostatecznie rozwiodła się w 1979 roku. Dwa lata wcześniej wydali wspólną płytę uznaną za najgorszy album w karierze Cher.

Na początku lat 80. Cher była więc samotną matką dwójki dzieci z dwóch różnych związków. Poszukiwała swojej drogi eksperymentując z muzycznymi nurtami. Album "Take Me Home" w nurcie disco okazał się wielkim sukcesem, chociaż miała pewnie wątpliwości. W jej biografii czytamy:

"Nigdy nie myślałam, że będe grać disco, to jest naprawdę wspaniałe! To doskonała muzyka do tańca. Uważam, że muzyka taneczna jest tym, czego każdy oczekuje".

W 1980 założyła zespół Black Rose, który nie odniósł większego sukcesu. W 1981 Cher śpiewała w Las Vegas i wydała singiel w duecie z Meat Loaf. Ale w 1982 wyszedł jej album "Paralyze" uznany za jej najlepszy i najbardziej oczekiwany przez publiczność. Gdy wpływy ze sprzedaży albumów zaczęły spadać, Cher postawiła na aktorstwo i przeniosła się do Nowego Jorku. Dostała propozycję zagrania w filmie u boku samej Meryl Streep. Ale publiczność była, sceptycznie nastawiona. W biografii Cher autorstwa Connie Berman czytamy:

"Cher powtarzała często historię o reakcji publiczności na premierze, w której uczestniczyła. Na początku filmu, gdy jej nazwisko pojawiło się na ekranie, publiczność wybuchnęła śmiechem. Była zdruzgotana. Jej siostra, która była z nią, zaczęła płakać. Cher nie płakała, ale była głęboko zraniona".

Krytycy nie mieli jednak racji, bo za drugoplanową rolę Cher była nominowana do Oscara i dostała Złoty Glob. W 1985 zagrała w filmie "Maska" i za ten występ otrzymała nagrodę na Festiwalu Filmowym w Cannes.

W końcu w 1987 roku dostała Oscara dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej za "Wpływ księżyca". W 1988 została zaliczona do grona najbardziej uznanych i najlepiej opłacanych aktorek - pobierała około milion dolarów za jedną rolę. Wkrótce wypuściła swoją linię perfum i pierwszy podręcznik fitness.

W 1990 zagrała w filmie "Syreny", na potrzeby którego nagrała międzynarodowy przebój "The Shoop Shoop Song (It’s in His Kiss)". Wyjeżdżała w kolejne trasy koncertowe i nagrała dwa filmy o zdrowym żywieniu, które również odniosły sukces.

W połowie lat 90. zaraziła się wirusem Epsetina-Barra, skutkiem czego zapadła na syndrom chronicznego zmęczenia. Nie miała siły, aby kontynuować karierę - zarówno tą muzyczną, jak i aktorską. Musiała jednak zarabiać pieniądze. Zaczęła występować w reklamach, a złośliwi twierdzili, że sięgnęła dna. Mimo to wydawała kolejne albumy i grała w kolejnych filmach.

W 1998 roku Cher wydała swoją 23 płytę. "Believe" okazał się najlepszym albumem w jej całej karierze, uzyskając status złotej i platynowej płyty w 39 krajach. Tytułowy utwór był numerem 1 na listach przebojów w 23 krajach, stał się najlepiej sprzedającym się singlem wszech czasów w Wielkiej Brytanii, aż do 2013 roku i przyniósł Cher nagrodę Grammy.

Występowała w telewizji i na amerykańskim Super Bowl. W 1999 ruszyła w trasę koncertową, która okazała się najbardziej dochodową w tamych czasach. W tym samym roku została uznana przez Billboard najpopularniejszym artystą roku. W 2002 fortunę Cher szacowano na astronomiczną kwotę 600 mln dolarów.

Chwilę później Cher zapowiedziała, że wyrusza w swoją ostatnią trasę koncertową. Zainteresowanie występami było tak ogromne, że przedsięwzięcie było wielokrotnie przedłużane, obejmując, w końcu, całe Stany Zjednoczone, Europę, Azję i Oceanię. Później miała skupić się na karierze aktorskiej, ale pierwsze pożegnanie z muzyką okazało się tylko jednym z wielu kolejnych.

Cher przez lata swojej działalności artystycznej zdobyła prawie wszystkie najważniejsze nagrody show-biznesu: Oscara w 1988 roku, Grammy w 2000, Emmy w 2003, kilka Złotych Globów i honorową nagrodę CFDA Fashion Icon Award. Podobny wyczyn udał się tylko wąskiemu gronu artystów. Jest też pierwszą kobietą w historii, której piosenka trafiła na 1. miejsce listy Billboard Hot 100 w każdej z sześciu kolejnych dekad: w latach 60., 70., 80., 90., 2000 i 2010.

W ostatnich latach może i rzadziej pojawia się w mediach, ale wciąż jest aktywna. W wieku 79 lat ciągle koncertuje, a dodatkowo udziela się społecznie. W 2018 wystąpiła w filmie "Mamma Mia: Here We Go Again" i wydała album z coverami ABBY. Angażuje się politycznie i charytatywnie, regularnie komentuje bieżące wydarzenia i wspiera organizacje humanitarne.

Trudno znaleźć drugą artystkę, która w swojej karierze zaliczyła tak spektakularną sinusoidę wzlotów i upadków, była tak krytykowana, a za chwilę wynoszona na piedestał. I chociaż wzbudzała i nadal wzbudza wiele kontrowersji, zarówno związkami, jak i wyglądem (będącym efektem zabiegów, o których również było głośno wiele razy), nie można jej odmówić tego, że jest prawdziwą ikoną. A jej życie to historia godna ekranizacji.